در جهانی که آدمیان آشوبی بی‌پایان به راه انداخته و از ذات و حقیقت خویش فاصله گرفته‌اند، چه باید کرد؟ شاید راه حل، ساختن فضایی برای درنگ و تأمل باشد؛ اما آیا این نیز خود بر آشوب نمی‌افزاید؟گاه باید از ساختن و افزودن دست کشید و اجازه داد فضای خالی، پاسخ باشد. ما در دنیایی که خود ساخته‌ایم، گم شده‌ایم. عمیق فکر کردن دشوار شده و اصل وجودمان در میان هیاهوی روزمرگی‌ها مدفون گشته است. این حفره‌ی تهی در دل زمین، می‌تواند محلی برای بازگشت باشد؛ فضایی که گم‌گشتگی ما را به چالش بکشد و بارقه‌ای از حقیقت گم‌شده‌مان را آشکار کند. فضایی که در آن، انسان‌ها لحظه‌ای خود را بیابند و به یاد آورند که فانی‌اند. ما تصمیم گرفته‌ایم که چیزی نسازیم،بلکه خالی کنیم و فضای تهی در دل زمین ایجاد کنیم. فضایی تهی را طوری ایجاد کردیم، که انسان‌ها برای وارد شدن به آن ناچار به کاهش سرعت خود باشند، ما آن ها را مجبور به خم شدن کرده ایم که با نشستن یا دراز کشیدن می توانند در فضا قرار بگیرند ، و همین حرکت‌های ساده، لحظه‌ای مکث در جریان زندگی خلق می‌کند. این مکث، نه‌تنها فرصتی برای درنگ، بلکه لحظه‌ای برای اندیشیدن و بازنگری در مسیر حرکت زندگی فراهم می‌آورد.

نساختن مهم ترین وجه ایده است و همین پرهیز از ساخت یعنی دوری از دست ساخته های بشری . این همه ی جذابیت پروژه است و نیاز به هیج ندارد. کندن هم ویژگی بارز کالبدی و نسبت بدن و انسان را می سازد. خلاق و درجه یک . فقط انتخاب واژگان محکم تر و نوشتن متنی وزین تر می توانست پروژه را غنی تر کند.

مسعود حاتمی

پرزانت عالی و بالا بودن پتانسیل اثر برای برنده شدن این چالش. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

جهان یک متن اجتماعی است و پیوسته درحال پیام رسانی به انسان است، در دوران معاصرسرعت پردازش اطلاعات افزایش یافته و از نمونه های آن تبلیغات و دیوارنگاره ها در شریان های شهری است. در میان جریان بی وقفه شهر، فضاهایی فراموش شده و جامانده از تحکم برنامه ریزی کلان وجود دارد که سبب گسست آن شده و حامل حافظه تاریخی مردم است. زیست شخصی انسان توسط دیوارنگاره ، قلمرو خود را به شهر گشوده است و این کنج های رانده شده را به معاصرترین و تاریخی ترین عرصه تقابل های مردم با مردم و مردم با حاکمیت بدل کرده است. نوع پیام گرفیتی فضاهای جامانده از توسعه شهری، سبب مکث و درنگ مضاعف در پردازش اطلاعات می شود که از انباشت لایه های متراکم و پاک نشدنی برروی هم تشکیل شده است. این پیام ها توسط خالق، کد گذاری شده و خواننده معناهای متفاوتی را بر پایه تجربه زیسته و قراردادهای اجتماعی برداشت میکند. در قالب این پروژه مخاطب ،خود می تواند با تغییر نشانه ها، معنای اثر را تغییردهد و از این طریق آن را به یک اثر تعاملی بدل نماید. هدف پروژه حاضر، تعلیق در فضایی بینا متنی از نشانه ها با تمرکز بر درنگ حاصل از خوانش پیام لایه لایه گرفیتی های نقش بسته بر مکان های گمشده شهری است که هویت معاصر شهروندان را از طریق ارجاع به حافظه اجتماعی، تاریخی و فرهنگی در مکانی پیوسته تعاملی و گاه رویداد محور ، یاد آوری کند.

فضای جذابی ایجاد شده و لی این همه شلوغی با مفهوم درنگ در تعارض هست. ارایه و بیان ایده خوب و خوانا ست ، فضاهای متباین امکان های حضور مختلفی را ایجاد کرده . موضع ایده رو نسبت به درنگ نمی پسندم.

مسعود حاتمی

پرزانت بسیار شلوغ و پیچیده ولی جذاب و گیرا و همچنین ایده قابل توجه و تامل. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

انسان ظرفیت ذاتی برای بازخوانی تجربه‌های زیسته و تصویرسازی از مکان‌های ساخته‌نشده دارد. ادراک، حافظه و تخیل در تعامل با یکدیگر، شهری وسیع از یادآوری‌ها، تاویل‌ها و فراخوانی‌ها در ذهن بشر می‌سازند. پیشرفت‌های تکنولوژیکی، تقدم حس بینایی را تقویت کرده و امکان مشاهده‌ از طریق تکنولوژی‌های جدید را فراهم می‌کند. با این حال، نمی‌توان جریان تصاویر را در شهر معاصر متوقف کرد، بلکه باید از آن به‌مثابه‌ حسی پیشرفته قدردانی نمود. فلسفه‌ی مرلوپونتی بدن را در مرکز جهان تجربی قرار می‌دهد؛ از طریق بدن است که انسان جهان را برمی‌گزیند و به‌واسطه‌ی آن، جهان نیز دست به انتخاب می‌زند. نور مبهم و سایه تخیل را برمی‌انگیزد، درحالی‌که نور روشن و همگن تخیل را عقیم می‌سازد و تجربه‌ی بودن را تضعیف می‌کند. سایه‌روشن‌ها با مبهم‌سازی تصاویر بصری، تخیل را بیدار می‌سازند. احساس آسایش خاطر، ضروری‌ترین تجربه‌ای است که معمار باید خلق کند. آجر، به‌علت جنس آرامش‌بخش خود، لذت‌بخش است و گذر زمان را روایت می‌کند. در طراحی، سلسله مراتب عمومی، نیمه‌خصوصی و خصوصی با توجه به همسایگی‌ها و ارتباطات فضایی مد نظر قرار گرفته است. در بخش‌های عمومی، تراکم گیاهی پایین‌تر و فرم گشاده‌تر است که دعوت‌کننده‌تر به نظر می‌آید. استفاده از آب در نقاط ورودی، بازی نور و سایه را تقویت کرده و تأثیرات بصری فضا را برجسته می‌کند. همچنین، تغییر ارتفاع ساختمان‌ها باعث افزایش شفافیت، کنشگری فضا و کاهش احساس جرم‌خیزی می‌شود.

فضاسازی ها نمادین شده . ارایه گنگ هست ، امکان های ارایه از دست رفته . بعضی ادعا ها دم دستی است . نحوه نگارش از پروژه بیرون می زنه و حایل میشه برای ارتباط با ایده . البته که فضاساری از ایده جلوتر هست.

مسعود حاتمی

حس خوب و مثبت این اثر ، پرزانت خوب و قابل ارتقا از نقاط مثبت این اثر میتوان گفت. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

درنگ؛ لحظاتی است که میتوانیم با مکث کردن و شکافتن مسیر زمان، فرصتی را برای تامل درونی فراهم آوریم ما این لحظات را به مثابه نقاطی که در آن زمان به کندی حرکت میکند درنظر گرفتیم و سپس با یک قاعده ی بی قاعده این نقاط را در مسیر انسان ها قرار دادیم با دادن حجم به این نقاط آنها را به فضاهایی جهت حضور انسان تبدیل کردیم و سپس با شکافتن این حجم ها امکان مشاهده ی شهر از زاویه ای دیگر را فراهم آوردیم، شاید دیدن سرعت زندگی دیگران علامت های سوالی را در ذهنمان ایجاد کند «که به کجا چنین شتابان؟!» ابعاد این حجم ها 3*3*3 متر میباشد که در محور عمودی نیز حرکت کرده اند؛ سقف بلندترین آنها از سطح زمین 4/80 متر و کف پایین ترین آنها از سطح زمین 1/80 متر فاصله دارد مساحت کلی احجام 21 مترمربع میباشد

فضا خیلی شهری شده و این خیلی وجه مثبتی است. وجه جذاب دیگه نیمه باز بودن و عدم انقطاع کامل از شهر هست. وجه معماری-شهری و مرز محو بین این دو به عنوان دستگیره ی ایده جذاب هست.

مسعود حاتمی

بازی با ارتفاع مکعب ها و همچنین مینیمال بودن اثر و رنگی بودن اثر از نقاط مثبت این اثر میباشد. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

شهر فرنگ: فضایی برای درنگ و تعامل شهر فرنگ، پاکتی چهارگوش با دریچه‌هایی کوچک بود که مخاطبان از طریق آن تصاویر را مشاهده می‌کردند. این پاکت، با برانگیختن حس کنجکاوی و ایجاد لحظاتی کوتاه اما متمرکز، مخاطب را به مکث و توجه وادار می‌کرد. اگرچه با گذر زمان جای خود را به تلویزیون و سینما داد، اما جوهره‌ای از درنگ و تعامل در آن باقی ماند. این ویژگی باعث می‌شد تا مخاطب در لحظه‌ای خاص و با نگاه دقیق‌تر به اثر توجه کند و تجربه‌ای متفاوت از دیدن ایجاد کند. در پروژه اینستالیشن شهر فرنگ، این مفهوم بازآفرینی شده است. اما این بار، مخاطب به‌جای نگاه از بیرون، وارد فضای پاکت می‌شود و تجربه‌ای عمیق‌تر از مشاهده پیدا می‌کند. او می‌تواند از زوایای مختلف و در لحظاتی متفاوت به اثر نگاه کند. این تعامل زنده، باعث ایجاد فرصتی برای درنگ و تأمل بیشتر درون فضا می‌شود. به این ترتیب، مخاطب نه تنها در موقعیت تماشاگر قرار نمی‌گیرد، بلکه به بخشی از اثر تبدیل می‌شود و تأثیرات آن را از درون تجربه می‌کند. حرکت و حضور مخاطب درون پاکت، پیوندی میان او و اثر ایجاد می‌کند. دیگر تنها یک تماشاگر نیست، بلکه بخش مهمی از ساختار اثر است و با حضورش آن را تکمیل می‌کند. در آخر، این پروژه فضایی برای درنگ و ارتباط عمیق‌تر میان اثر و مخاطب فراهم می‌کند؛ جایی که هر لحظه، به فرصتی برای تأمل و تجربه‌ای نو تبدیل می‌شود.

دستگیره شهر فرنگ بهانه خوبی بوده ولی در ادامه فقط ادعا هست و محقق نمیشه و پیش نمیره .

مسعود حاتمی

پرزانت خوب ولی نیازمند به یک گفت و گو در مورد ایده اثر . با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

با توجه به شلوغی و هیاهوی امروزه زندگی شهرنشینی که با مشکلات زیادی همراه است، انسان در پی فضایی آرام است، خلوتگاهی که بتواند او را از هیاهوی شهر دور و به درون خود نزدیک تر کند. ما بر این باور هستیم که میتوانیم با طراحی فضایی آرام به نام فضای درنگ، خلوتگاهی در شهر ایجاد و انسان را به اصل خود نزدیک تر کنیم. درنگ میتواند محل سکونی در دل شلوغی های شهر باشد، محل دنجی که در عین حال حیات در آن جریان دارد و با زندگی شهری ارتباط برقرار میکند. در اين پروژه تلاش بر این است تا تجسم افراد را به تصویر بکشیم و با ایجادشکافی در شهر، بخشی کلیدی یا نقطه بحرانی برای کاوش ایجاد کنیم. به همین منظور اسم پروژه CruX به معنای نقطه بحرانی در طراحی یا ساختار نام گذاری شد. CruX با در نظر گرفتن نیاز های انسان به فضای درنگ و استفاده از عناصری مانند آب و گیاه طراحی شده است. فضای سبز در این پروژه به عنوان پلی میان فضای میانی ساختمان ها و فضای شهری عمل میکند و با ایجاد تعامل و هم پیوندی میان این دو، حس انسان با طبیعت را در دل شهر تقویت میکند.در امتداد این گذر که با ایجاد دوگانگی، از طریق راهروها و پله هایی که حس گذر را به ما القا میکنند به فضاهای سرپوشیده به نام درنگ هدایت میشویم. فضاهایی که با درگیر کردن حواس پنج گانه، نقاشی های پویا و سه بعدی که جنبه خیالی و ذهنی دارند و حس عمق را به ما القا میکنند.

فضاها پر هیاهو هستند و شاید در شهر شلوغ ، خود شلوغی محور بشه . درنگ اتفاق نمی افته ولی تجربه این گذر مطلوب هست.

مسعود حاتمی

یکم شلوغ ولی جذاب و شاید نیاز به یک گفت و گو. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

"پناه" تجسمی از سکوت در دل شلوغی و آشفتگی شَهر است، جایی که در میان هیاهوی بی‌پایان زندگی روزمره، فضایی برای آرامش و بازاندیشی فراهم می‌آید. ساختار پروژه به صورت یک استوانه طراحی شده که با استفاده از متریال نیمه‌شفاف در نما حس سبکی و ارتباط با محیط اطراف را تقویت می‌کند، وقتی وارد "پناه" میشوید، سکوهای نیمه‌مدور که در اطراف مرکز قرار دارند به شما فرصت یک تجربه تعاملی میدهد. "پناه" نه‌تنها یک فضایی برای تعامل است، بلکه وقتی به طبقه اول میرسید یک استوانه شیشه ای می بینید که وقتی داخل آن قرار بگیرید هیچ صدایی از بیرون به گوش شما نمیرسد، گاهی شاید در سکوت،به پاسخ‌هایی برسی که نمی‌دانستی به دنبالشان هستی. بعد از تجربه "سکوت" به طبقه دوم میرسید میتوانید به روی سکوها بنشینید و به نوازنده‌ای که در مرکز در حال اجرای موسیقی است نگاه کنید. و در قدم آخرگاهی باید دنیا را از دور ببینی... "پناه" فراتر از یک سازه است، تجربه‌ای است که می‌تواند در خیابان‌ها و فضاهای گوناگون شهری برپا شود.

خیلی بنا شده و نمود بیرونی ش خیلی توجه می گیره . این رو نمی پسندم. ارایه یک دست نیست. فضای درون قابل تامل هست . برای درنگ زیادی حس فضایی لوکسی پیدا کرده .

مسعود حاتمی

یک شیت با جزییات زیاد ولی قابل ارتقا. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯

دردنیای مدرن، سرعت زندگی به ثانیه‌ای پرشتاب تبدیل شده و انسان‌ها برای همگام شدن با جریان روزمره به تلاشی بی‌پایان واداشته شده‌اند. در این بستر، مفهوم درنگ به پرسشی بنیادین از حقیقت و ماهیت وجود انسان بدل می‌شود. اثر هنری پیش رو، با زبان هندسه و فرم، تضادهای عمیق زندگی روزمره را تجلی می‌بخشد. هر جزء آن به یک پارادوکس فلسفی تبدیل می‌شود، جایی که بی‌نظمی و نظم در هم تنیده‌اند. در این اثر، مستطیل صلب نمادی از انسان مدرن است که میان نظم بیرونی و فضای غیر قابل پیش‌بینی درونی گرفتار آمده و فرم درونی با دریچه ای به بیرون با حجم صلب ترکیب می شود که این تضاد جرقه‌ای از درنگ را برمی‌انگیزد، در حالی که حضور مستحکم و بی‌روحش بیانگر نیاز به عقلانیت در برابر شوریدگی حیات است. تحول آرام و بنیادین در بطن این نظم، استعاره‌ای از درنگ و دریچه‌ای به بیرون است که با الهام از رقص سماع، انسان را به جستجوی معرفتی بی‌مرز و عروج از مادیات فرامی‌خواند. این درون‌نگری عمیق، از طریق گوی‌های آیینه‌ای چون میدانگاه مین و ماسه‌های نرم به عنوان نمادهای ناپایداری، نمایان می‌شود. در پایان، بتن با رگه‌های نفت خام ، گذار از دنیای بیرونی به درون را تداعی می‌کند که این متریال‌ها نه تنها به زیبایی‌شناسی، بلکه به روانشناسی و پیچیدگی‌های زندگی معاصر می‌پردازد. اثر هنری با تأکید بر تضاد میان نظم هندسی و بی‌نظمی درونی، چالش‌های زندگی مدرن و ضرورت درنگ را یادآور می‌شود، به ما نشان می‌دهد که هر ظاهر صلب، عمقی از حقیقتی بزرگ‌تر را در بر دارد که این جوهره اصیل حیات است.

فضا و ارایه آن جذاب هست . مواجهه با نشانه ها و مفاهیم خیلی دم دستی و سطحی هست. اگر هیچ متنی نمی داشت امتیاز بیشتری داشت. انتخاب مصالح جسور و خلاق هست.

مسعود حاتمی

یک شیت با جزییات بیشتر و نیاز به یک یا دو گفت و گو. با آرزوی موفقیت بیشتر

امیررضا مددی جاوید

❮

❯